Ardense Legende

In het vakantiehuis LE BEAUCHAMP te Graide-Station worden de kinderen niet vergeten. Zij kunnen – in de schaduw van een overweldigende honderdjarige eik - één van de talrijke mysterieuze legendes van de Ardennen ontdekken. ‘s Avonds slapen ze zacht in en dromen van de lieve kaboutertjes … en denken misschien ook aan de moraal van dit sprookje ...

De Kaboutertjes

De Kaboutertjes waren kleine genieën en woonden vroeger in de bossen en op het Ardense platteland. Hun werk bestond uit het vervullen van de wensen van de mensen in ruil voor brood en voedsel.

Het waren hele kleine wezentjes, sommigen noemden hen « zo groot als drie appeltjes » Ze hadden vaak een lange baard en hadden grijze kleertjes aan met lange rode mutsjes zodat ze onzichtbaar waren voor de mensen. Onze voorouders noemden hen « de Rode Mutsjes » of in het Waals les « Rouges Bounettes »

Onze kleine Kaboutertjes waren heel handig in elke ambacht, maar vooral in de metaalarbeid en vervaardigden talrijke werktuigen.

Maar hun werk reikte veel verder. Ze herstelden alles wat voor de ingang van hun grotten werd gelegd, kookpannen, gereedschap, juwelen, schoenen, … ze werkten soms op het platteland, brachten verloren schapen terug naar hun kudde of gingen op zoek naar verloren gelopen kinderen in het bos. Ze karnden de boter, werkten in de tuin, hielpen mee in het huishouden, herstelden kleren, wiegden de baby's en bewaarden zelfs schatten. Hun echtgenoten waren fijne modeontwerpsters.

Ook al waren ze erg hulpvaardig en harde werkers, prikkelbaar waren ze ook. Als men hen probeerde te bedriegen of vergat te bedanken, uitten ze hun ongenoegen.

Ze woonden in grotten of in de scheuren van rotsen genaamd « Hol van de Kaboutertjes ». Ze werkten van zonsopgang tot zonsondergang, en waren daarom zelden te zien. Maar 's avonds kon je hen soms horen in de omgeving van hun schuilplaats.

Het waren ook kleine grapjassen. Soms openden ze in het midden van de nacht de waterkranen van de molen waardoor de machinerie in werking trad en de molenaar moest opstaan. Ze durfden dit soms een paar keer herhalen tijdens dezelfde nacht, zodat de molenaar niet kon slapen. Bij gelegenheid lieten ze reizigers schrikken door zich te verschuilen in holle wegen.

In ruil voor hun werk aanvaardden ze nooit geld, maar de landbouwers brachten hen samen met de te herstellen goederen, lekker eten (brood, bloem, melk, boter, eieren, …).

Op een dag was er een vrouw die vurig een nieuwe jurk wenste van de Kaboutertjes. Maar deze dame had geen eer en was heel gierig. In plaats van het overeengekomen voedsel te brengen voor de grot van de Kaboutertjes verving ze het goeie tarwemeel met houtas. . Hierdoor waren de Kaboutertjes zo gekwetst dat ze de dorpelingen niet meer wilden helpen. Ze verlieten de regio en werden nooit nog gezien … .

In de mooie tuin van het vakantieverblijf " Le Beauchamp ", staat de grote eik van meer dan 130 jaar. Hij herinnert zich nog heel goed zijn kleine vriendjes die aan de voet van de brede stam mooie witte stenen hadden geplaatst ... .